اشعار

دورشان هلهله بود و خودشان غرق سکوت            «ساکنان حرم ستر و عـفاف ملکـوت»

شام ای شام! چه کردی که شد انگشت نما            کاروانی که فقـط دیده جلال و جـبروت

با خودش می‌برد این قافله را سر به کجاها           و به دنبال خودش این همه لشکر به کجاها

کوفه و شام و حلب یکسره تسخیر نگاهش           دارد از نـیـزه اشـارات مکـرّر به کجاها

کاسۀ چـشم مـرا از آب زمـزم پُـر کـنید           کـاسۀ خـالی من را نیـز نـم نـم پُـر کـنید

من به اینکه روز و شب اینجا بیایم دلخوشم           راضی‌ام این کاسه را هر بار، کم کم پُر کنید

طشت، حیرت زدۀ نغـمۀ قرآن من است           خیزران اشگ فشان بر لب و دندان من است

دیـدۀ فـاطـمه بر چـوب تو و طشت طلا           نگه دختر من بر لب عـطشان من است

اهـریـمـنان نظر به سلیـمانی‌ات زدنـد            حتی نظر به بی‌سر و سامانی‌ات زدند

سنگ تو را زدند به سینه؛ ولی چه سود            آن سنگ را دوباره به پیشانی‌ات زدند

شامیان! من داغدارم، هلهـلـه کـمتر کنید           خـارجـی نـه! زادۀ پـیـغـمـبرم باور کنید

کف زدن پایِ سر فرزند زهرا خوب نیست           نامسلمانان! حـیا از دخت پیـغـمـبر کـنید

شـام بـلا تـیـره‌تر از شـام بـود            آل رســول و مــلاءِ عـام بــود

خنده و رقص و کف و دشنام بود            فـرق سـر و سنگ لب بام بود

در واژه‌های شعر تو دیدم وقـار را            حُجب و حیـایِ فاطمی این تـبار را

با تـیغ خـطبه فاتح صفـین كوفـه‌ای            مولا سپرده دست شما ذوالفـقـار را

وقـتی برای عـشق انگـشـتر نـمانده            يعنی كه عـباس و علی اكـبر نمانده

حـالا تويی بانو نـبـردت فـرق دارد            اين بيشۀ خونين كه بی حيدر نمانده

سورۀ مستـور روی نیزه‌ها می‌بینمت            آیۀ و الطور روی نیـزه‌ها می‌بیـنـمت

منبر و رَحلت چه شد؟ ای زادۀ ختم رسل            قاری مشهور! روی نیزه‌ها می‌بینمت

با كوهي از دريغ و ملامت براي شام            زينب رسيده است به دروازه‌هاي شام

ای غرق ماجراي تپـش خيـز كربلا            بگذار تا بگـويمت از ماجـراي شام

عبور قـافـله را بیـن شـام می‌بـیـنـم            و در حـوالـی آن ازدحـام مـی‌بـیـنـم

مگر چه چیز تماشایی است در اینجا            حـضور این هـمه فرد بنـام می‌بـینم

بـاید برای مجـلـسـشان سـر بیاورند            یا لالـه‌هـای زخـمی پـرپـر بـیاورند

تا آتـشی به جـان کـبـودم بیـفـکـنـند            تــا آه از نـهــاد دلــم در بـیــاورنــد

بغض می‌گیرد گلویم روضۀ خون خداست            بغض می‌گیرد گلویم فاطمه صاحب عزاست

مور هستم ضعف دارم خالی از ران ملخ            قطره‌ای برچشم من باشد همان مال شماست

ظاهـراً قـافـله‌ای وارد میـدان شده بود            که چنین هلهله در شهر فراوان شده بود

زخم یک توطئۀ شوم دهان وا می‌کرد            ماجرا بار دگر نیزه و قـرآن شده بود

مبـهـوتـم از نـظـارۀ تـشت طـلای تـو            این جا چـرا کـشیـده شده مـاجـرای تو

تا اینکه جای بهتر از اینجا مکان کنی            دامـن گـرفـتـه‌انـد یـتـیـمـان بـرای تـو

هر جا سخن از زینب و دروازۀ شام است           ساکـت به تمـاشـا منـشـیـنـید حـرام است

دستی که به سر می‌زنی از این غم عظمی           یـادآور فـرق سـر و سنگ لب بـام است

شــیــر زن قـافــلـۀ اهـل بـیـت           عـالــمــۀ عــاقـلــۀ اهـل بـیـت

خـیز و بیاشـوب شب شهـر را           پُـر ز عـلی کن نـفـس دهـر را

عالم همه جا در نظرم شام خراب است           جان و تنم از آتشِ دل در تب و تاب است

ای مـردم عـالـم هـمـه از شـام بـپـرسیـد           قـرآن محمّد ز چه در بزم شراب است؟

ای شامیـان ز چشـم پیـمبـر حـیا کنید            کمتـر جفـا بـه عتـرت خیرالنسا کـنید

در پیـش داغـدیـده نرقصیـد ایـنـقــدر            شرم از علی، حیا ز رسـول خدا کنید